O yılların Türkçesi ile yazılmış bu makaleyi hiç değiştirmeden yayımlıyoruz:

Çocukları Hiç Tanımıyoruz

Çocukları anlamıyoruz dediğim za­man ne söylediğimi iyice biliyorum. Gerçekten biz büyükler, çocukları anlamıyoruz. Hem de hiç mi hiç anlamıyoruz!

Bir insan bir nesneyi neden anla­maz? Öğrenmemiştir, bilmez de onun için diyeceksiniz,    doğrudur. Ancak, çok defa, bir nesneyi öğrenip bilmemize engel olan bir kafa durumumuz­da vardır. O da şu: O konu üzerine ya­lan yanlış bir takım düşünceleri, inançları daha önceden kazanmışızdır. Bun­lar gelip kafamıza iyice yerleşmişler, artık dışarıdan gelecek olan yeni bilgilerin yolunu kesmişlerdir. Bilginle­rin, feylesofların peşin fikir, "Kablî fikir" dedikleri, prénotion'lar! İşte bu prénotion'lardır ki bilimli denilebilecek her incelemenin, her öğrenmenin en büyük engelidir. Ne yapmalı? İşe başlamadan önce kafamıza yerleşmiş kalmış olan bu prénotion’ları söküp atmak! Peki ama, bu öyle kolay bir iş midir? Hayır, çok güç bir iştir. Ancak, ilkin yapılması gerekli olan, bu işdir. Doğruyu elde etmek için ilk şart, en önemli şart budur.

Çocuk konusu için de böyle. Biz insanların çocuklar üzerine peşin, ıs­marlama soydan, ancak son derece yanlış bir takım düşüncelerimiz, bilgilerimiz vardır. Bu bilgiler kafamızda saplı kaldıkça çocukları olduğu gibi, doğru olarak, çocuk olarak anlamak elimizde değildir, elimizde olamaz da! Bu saplantılarımızdan bir tanesini söyleyim.Biz büyük insanlar çocukla­rı «büyük insanların yavrusu» olarak, yalnız böyle düşünüp anlayacak yerde, yanlış olarak, «insanın eksiği» olarak düşünüyoruz!

Kablî:  Hiçbir tecrübeye dayanmadan.

Orijinal metin (Word formatı): http://www.beyaznokta.org.tr/cms/images/Ezber_IHB_1953Ekim.doc

Yeni Adam'dan Seçkiler sayfası : http://www.beyaznokta.org.tr/projelerimiz_YeniAdam